علیرضا فدایی – ونکوور
تا به حال شده با خودتان فکر کنید که اگر چنین بود و چنان بود، آن وقت چه می‌شد؟ اگر دنیا این‌چنین نبود یا جای امکانات و وقایع عوض می‌شدند، تفکری است بی‌حاصل که البته از ذهن بسیاری می‌گذرد.
فوتبال در کانادا هم همین حکایت را دارد. ای کاش این امکانات و مدیریت در ایران وجود داشت. آن هم برای ورزشی که هنوز در آمریکای شمالی محبوب‌ترین ورزش نیست. پیش از آنکه خودم صاحب فرزند شوم، گاهی به والدینی که دوست داشتند فرزندشان علایق آن‌ها را در ورزش و هنر و تحصیل ادامه دهند، به دید انتقاد نگاه می‌کردم. اما حالا این روال را طبیعی می‌دانم، خصوصاً اگر مربوط به پرطرفدارترین ورزش دنیا یعنی فوتبال باشد. فوتبال در کنار پرطرفداری، کم‌هزینه و در دسترس هم است که شاید دلیل دیگری برای محبوبیت آن باشد. وقتی پسرم علاقه نشان داد که فوتبال بازی کند، تصمیم گرفتم به‌عنوان یکی از مربیان داوطلب شوم. در کنار تشویق پسرم به این ورزش همیشه دوست داشتم که فوتبال و مربیگری آن را به‌طرز صحیح و اصولی و علمی فرا بگیرم. جالب است بدانید اغلب باشگاه‌ها هزینهٔ دوره‌های مربیگری را پرداخت می‌کنند.
به‌دلیل زندگی در کوکئیتلام مثل بسیاری دیگر از خانواده‌ها گزینهٔ ما منتهی شد به باشگاه مترو فورد که بیشتر در مورد این باشگاه برایتان خواهم نوشت.
هر هفته یک جلسه تمرین وجود دارد و یک بازی در مقابل تیم دیگر، هر تیم لباس مخصوصی را دریافت می‌کند که هزینهٔ آن در وجه ثبت‌نام محاسبه شده است. در کنار جوراب و شورت ورزشی، هر تیم یک پیراهن سیاه‌رنگ و یک پیراهن سفیدرنگ دریافت می‌کند که مربوط به بازی خانه و خارج‌ازخانه می‌شود.
جلسات تمرین وسط هفته برای بچه‌های زیر ۸ سال تمرکز به اصول پایه دارد. دیدن شخصیت‌های متفاوت و نحوهٔ مشارکت بچه‌ها در تمرینات واقعاً تجربهٔ جالبی است، خصوصاً اینکه محدودهٔ زمانی تمرکز بچه‌ها برای گوش دادن به مربیان بسیار کوتاه است. هر تیم یک سرمربی و یک کمک‌مربی دارد که تلاش خود را می‌کنند که در عین آموزش اصول پایه و همکاری تیمی، جلسات را شاد و مفرح برگزار کنند. حتی در سن زیر ۸ سال هم مشارکت همهٔ بچه‌ها به‌سادگی امکان‌پذیر نیست، چرا که برخی سابقهٔ بازی و تمرین از سنین پایین‌تر را دارند و برخی برای اولین‌بار است که فوتبال بازی می‌کنند.
بازی‌های تیم‌ها به‌صورت تیم ۶ نفره در زمین کوچک انجام می‌شود و جالب است بدانید که داوران نوجوان این بازی‌ها را داوری می‌کنند و در ازای آن پول دریافت می‌کنند. تصور کنید این داوران نوجوان وقتی به سنین بالاتر می‌رسند، چقدر تجربه کسب می‌کنند. نهایت تلاش مربیان این است که در عین تشویق و مدیریت، بچه‌ها را دچار استرس و ترس و شرم از باختن نکنند و محیط را دوستانه نگه دارند.
دوستانی که فوتبال بازی کرده‌اند، به‌خوبی می‌دانند که بازی در کوچه و خیابان با توپ پلاستیکی بسیار متفاوت است با بازی فوتبال واقعی. بچه‌ها در این سن هنوز با کار تیمی کاملاً آشنا نیستند و کمک کردن و پاس دادن و توپ را به مهاجم رساندن، برایشان تعریف نشده است و خیلی دوست دارند که به‌محض دریافت توپ خودشان جلو بروند. در عین حال، از همین سن پایین برخی از بازیکنان خردسال مایه‌هایی از استعداد و توانایی از خودشان بروز می‌دهند و مهارت و درکشان از بازی به‌وضوح بیشتر از بقیه است.
با توجه به مشکلات مربوط به ویروس کرونا، خوشحال‌ام که تمرینات و بازی‌های در فضای آزاد همچنان در جریان است. البته مواردی باید رعایت شوند از جمله حفظ فاصله در هنگام تمرین و دست نزدن به توپ و توصیه‌های عمومی بهداشتی که همه‌جا هست.
هر تیم یک مربی و یک کمک‌مربی دارد که به‌صورت داوطلبانه کار می‌کنند و باشگاه برای حفظ وجههٔ حرفه‌ای و تبلیغ و همچنین تشکر از مربیان یک دست گرمکن ورزشی با نشان باشگاه به آن‌ها هدیه می‌دهد.
جلسات تمرین و بازی‌ها در هوای سرد و بارانی هم برقرار است، مگر آنکه زمین ماسه‌ای تمرین یا زمین بازی به‌دلیل بارندگی شدید قابل استفاده نباشد یا آنکه به‌دلیل آلودگی هوا امکان بازی نباشد.
باشگاه مترو فورد از سال ۱۹۸۴ فعال است. نزدیک به ۹۰۰ نیروی داوطلب و تعدادی کارکنان باشگاه در ادارهٔ تیم سهیم‌اند. این باشگاه در کنار نمایشگاه بزرگ اتومبیل مترو فورد از حمایت کمپانی‌های بزرگی مثل آدیداس و تیم هورتنز هم برخوردار است. موفق شدیم که با مدیر این باشگاه اقای الکس بارنتسون گفت‌وگوی کوتاهی انجام دهیم.
بزرگ‌ترین چالش شما در دوران حیات باشگاه چه بوده است؟
باشگاه ما از ادغام دو باشگاه مترو فورد و شهر کوکئیتلام به‌وجود آمده که خود پیش از آن ترکیبی از باشگاه‌های کوچک بودند. بزرگ‌ترین چالش ما این بوده که علاوه بر فعالیت و دسترسی محلی برای همگان و فعالیت تحت یک عنوان و نشان، منافع همهٔ طرف‌های ذی‌نفع هم حفظ شود. ما همچنان به توسعهٔ این ورزش و دسترسی آن برای عموم پایبندیم.
آیا ویروس کرونا و مسائل مربوط به آن مشکلی برای شما و باشگاه ایجاد کرده است؟
بله، مشکلات بزرگی، هم از نظر منابع انسانی و هم از نظر مالی داشته‌ایم که به‌لطف کارکنان قابل و هیئت مدیرهٔ آینده‌نگر، آن‌ها را مدیریت کرده‌ایم. تمام پروتکل‌های دیکته‌شده توسط فدراسیون‌ها و ارگان‌های مختلف را رعایت کرده‌ایم تا اعضا بتوانند به فعالیت و ورزش ادامه بدهند. همچنین کمک‌های دولتی برای پرداخت دستمزد کارکنان بسیار به کارمان آمد و خوشحال‌ایم که چند سال پیش کارکنان را از حالت پیمانکار مستقل به کارمند تبدیل کردیم تا از کمک‌های موجود بهره‌مند شوند. واقعاً به عملکرد خوب کارکنان و دست‌اندرکاران افتخار می‌کنم.
فکر می‌کنید باشگاه شما چه نقشی در رشد فوتبال در منطقه داشته است؟ آیا بعد از هر جام جهانی تعداد اعضای شما بیشتر می‌شود؟
باشگاه ما حداقل در سطح محلی خدمات بسیاری انجام داده است. ما از سن ۳ تا بالای ۴۵ سال تیم داریم و به مشارکت بازیکنان هر دو جنس پایبندیم. محیط سالم و پذیرا و ساختار حرفه‌ای برای خدمت به اعضا فراهم کرده‌ایم، همچنین دارای تیمی برای افراد با نیاز‌های ویژه هستیم. تعداد بازیکنان و اعضای ما همواره روبه‌رشد بوده است. در مورد افزایش تعداد اعضا بعد از هر جام جهانی، آمار خاصی در دست ندارم.
برنامه‌های آیندهٔ شما برای باشگاه چیست؟
در کنار ادامهٔ تربیت مربیان و داوران و فعالیت برای دسترسی بیشتر افراد به این ورزش، در صددیم که سالن سرپوشیده‌ای احداث کنیم.
با سپاس از وقتی که برای این‌گفت‌وگو گذاشتید.
Special thanks to:
Alex Barnetson
Lindsay Sayers
Boban Milacic
